|
Аўтарцы «Скрыпкі беларускай»
|
Чутка йграеш, гулка йграеш
Ты на скрыпачцы сваей,
К небу з думкай падлятаеш,
Шчасьця зычыш для людзей.
Ўперагонку з салаўямі
Пайсьці голас можа твой.
Грай жа, грай жа паміж намі!
Ваюй песьняй зь цемнатой.
Крэпкі струны тваёй скрыпкі,
Ў тваей скрыпцы душа ё,
Ў руцэ сільнай смычок ліпкі
Лёгка ходзіць, як пярцо.
Павядзеш ты ім, і песьня
Льецца – проста б слухаў век:
Неяк шчасна, то балесна
Сябе чуеш, чалавек.
Аб чымсь сьветлым, аб чымсь новым
Твая скрыпка грае нам;
Грае, грае, а ў ёй мова
Наша чуецца бяз плям.
Беларуса й яго жонку
Называеш ты людзьмі,
Беларусь, яго старонку,
Славіш песьнямі сваймі.
Аж так хочацца, хоць сьціха,
Тваёй скрыпцы ўтараваць, -
Піць з таго, што й ты, кяліха,
Аб чым граеш, апяваць.
Гэй, пясьнярка, болей, болей
Нам на скрыпцы сваёй грай!
Прывітаем хлебам-соляй,
Дзякуй скажа родны край.
Бедна нашая старонка,
Яе ж люд бядней яе:
Не апеты песьняй звонкай,
І цяпер хто ж апяе?
Хто? - як кінеш так прыгожа
Для сваіх ты йграць людзей.
...Эх! іграй жа той, хто можа:
Плакаць будзе весялей.
[1906]
|
|
